Friday 31 October 2014

                                                Mera Punjab-1984
  Ik ohh wi taan Punjab si mera

  Ik eh wi taan Punjab hai mera

Par dosto is di mitti nu ki ho gaya

Jithe dhudh, dahi di chaanani si

Ajj Punjab  lahoo luhan ho gaya



Us mitti di gandh ch si khushbo

dosti,  piar  te  sanjhe chulhe di

ajj is mitti ch sarrheeyaan hai

dushmani  te  be-aitbari di



Aapna bachpan yaad keeta

te tasveera ubhriyaan

saavi hari kanak

 te wich lehraande

Peele chatak saron de phul

Purve di hawa te 

 khamb lage geet udhde aonde han

te  bacche toliyaan  banake

 lorhi paye mangde ne

 Jad   mutiaraan   gaundiyaan aandiyan

"Latthe  di chaadar, utte saleti rang mahiya

Aa bhaho saamne,

 kolon di russ ke na lang mahiya".


Ajj oh geet gale ch hee

 cheekh ban jande  ne

te lalarian ne taan saleti rang hee

 charrohna  chhadd  ditta hai

kyon jo  mahiya  te hun

 kori chitti chaadar

 taan ke sadaa layi russ gaya hai


Saade  bachpan de  sahaan  ch si

 khushbo  gulab, chambe te chameli di

Hun bacche andar khichde ne dhuan

nafrat te barood di agg wich

 sarrhdiyaan  baldiyaan laashaan da


 Virasat  ch  den layi

  ki  saade kol

 eho kujh hai

 aapna  aalna  baal  baal

 eh keho jayi lorhi

Ajj di duniya wich

 jadd daurh laggi hai paise di

"aisi gurbat wich

 jadd piar de do bol

 bollunn yaan sunann di wi fursat na hove

taan ki dushman to nafrat karna wi

 ayaashi  nahin?"



आज पंजाब


एक वो भी तो पंजाब था मेरा
एक यह भी तो पंजाब है मेरा
लेकिन दोस्तो आज
इसकी मिटटी को क्या हो गया
जहाँ दूध दही की चांदनी  थी
आज वही लहू लुहान हो गया l


उस मिटटी में खुशबू थी
दोस्ती , प्यार और सांझे  चूल्हे की
आज इस मिटटी में बदबू है
नफरत और बेएतबारी की

अपना बचपन याद किया
तो तस्वीरें उभरी हरी भरी
गेहूं के लहलहाते खेतों की
बीच  में पीली चटक सरसों
के फूल रंग छिटकते  हुए l

पूर्वे की ठंडी हवा के पंखों पे
गीत उड़ते आते थे
और बच्चे टोलियां बनाकर
लोहडी मांगते फिरते 
जहाँ मुट्यारें गातीं
"लट्ठे दी चादर
उते सलेटी रंग माहिया
आ बहो साहमने
कोलों दी रुस् के ना लंग माहिया "


आज वो गीत गले में
चीख बन कर रह गया
और रंगरेजों ने तो
सलेटी रंग ही चढ़ाना छोड़ दिया
क्यों जो माहिया तो 
सफ़ेद चादर तान
सदा के लिए  रुस गया l


हमारे बचपन के सांस में थी
खुशबू गुलाब ,चंपा, चमेली की
और आज बच्चे अंदर खींचते हैं ज़हर
बारूद ,स्मैक,चरस और चिट्टे का

विरासत में देने को क्या
हमारे पास यही है
अपना घौंसला जलाकर
यह कैसी लोहड़ी?

आज की दुनिया में
जब दौड़ लगी है पैसे की
"ऐसी ग़ुरबत के दौर में
जब प्यार के दो बोल बोलने
या सुनने की भी फुर्सत नहीं
दुश्मन से नफरत करना भी
क्या ऐयाशी नहीं ?"






 

4 comments:

  1. Some sentiments and feelings are best conveyed in some particular languages. This poem is one of those. It couldn't have been written in any other language. So touching.

    ReplyDelete
  2. Thank you Beloo for your deep understanding. I learnt Punjabi through 'Gurbani' on my own because I was so attracted to Punjabi Literature.

    ReplyDelete
  3. Beautiful narration, Sunil.
    I agree that some sentiments can only be well read in a particular language :)

    ReplyDelete
  4. Ruchira, your interest is very valuable. Pls. read my other blogs too .Would love to get feedback from you.Thank you.

    ReplyDelete